Achteraf hebben we in ieder geval geluk gehad met het weer op Eclips dag. Alleen toch wel jammer van dat ene misselijke wolkje dat precies voor het moment van de totaliteit de Zon alvast tevoren moest verduisteren. Maar gelukkig moest dat wolkje het toch nog ontgelden om de geheimen van de corona aan ons prijs te geven, al was het maar voor heel even. Aanvankelijk zat de 'stemming' er al goed in (nee dus) toe wij de bus uitstapten in het liefelijke Franse plaatsje Seltz : 8/8 bewolking en het begon zelfs te spetteren! Dit wordt niets dacht ik. Mijn humeur deelde ik vol overtuiging met de overige 150 eclips belangstellenden en ook de organisatoren van de vereniging Triangulum zagen het somber in. Ik dacht even terug aan de ironie waarmee de eclipsbrilletjes in de bus werden overhandigd. Mijn gedachten vervagen en plots zie ik de intussen half aangevreten zon op een frêle wijze voorzichtig door de grijs/witte sluier prikken op een wijze van, hee ik ben er ook nog! En alsof het afgesproken werk was brak de hemel verder open en moesten de in ons optimisme meegenomen brilletjes gelukkig toch nog van pas komen.

De spanning steeg, en direct werd een woud van statieven en allerlei andere astronomische apparatuur opgesteld. Iedereen was vanaf dat moment gevangen in de ban van de eclips en voerde een hopende strijd tegen de nog aanwezige bewolking. Ikzelf was ook niet meer te houden, zenuwachtig stelde ik een meegenomen oud lijk van een laptop computer op waarop ik automatisch metingen kon doen. Ik had van een oude rot in het vak geleerd om vooral te kijken naar de hemel en niet naar de meegebrachte apparatuur.

Even dacht ik terug aan de gedeeltelijke eclips van oktober 1996, en hoe een soortgelijke bewolking het uitzicht op de hemel tartte. En ook nu weer speelde de nog aanwezige bewolking een oneerlijke strijd tegen het afnemende zonlicht. En toch is het verbazingwekkend dat dan zelf nog het inmiddels meest nietige scherfje Zon de omgeving nog zo kan verlichten.

Plotseling vouwde de hemel zich ineen en we baadden ons in een merkwaardig duister. Hier en daar sprong een zielige straatlantaarn aan. We zochten koortsachtig de zwarte Zon tussen de wanorde van wolkenslierten. En plotseling was het precies bingo: Een van ons gaf de winnende schreeuw en wees in de richting. Instinctief volgden we direct onze leider en even zagen we het begeerde zwarte gat met de bewegingsloze zilveren krans.

En dan… plotseling de diamanten ring bij de terugkeer van het licht en … Het is voorbij! .

Echter misschien heeft het vroegtijdig verduisteren er wel voor gezorgd dat ik extra aandacht gaf op het westelijke deel van het hemelgewelf. Voelbaar was ik samen met anderen getuige van de snelheid van de Maanschaduw in optima forma . Het is dan moeilijk te bevatten dat dit wordt veroorzaakt door onze begeleider die zich, vanaf de Aarde laat aanschouwen als een haast kenmerkende gestalte van kalmte en rust.